Ahmet Tulgar daha önce gazeteden takip ettiğim biriydi. Çakırkeyif bir adama benziyordu... Bana göre ropörtajcılıkta kadınlarda Ayşe Arman, erkeklerde de Ahmet Tulgar'dı en keyiflisi, en cesuru, en başarılısıydı...
Gel gelim bu kitabı merakla okumaya başlamama rağmen, çok ağır ilerleyen; yer yer "tek bir cümle" manasını çoğaltılmış cümleler şeklinde bir sayfa boyunca okumak, ister istemez ağzında geveler gibi istemediğin bir şeyi, devam etmiyor, ettiremiyor bünye... Benim bile yazı biçimim değişivermiş hemen...
Az kaldı, umarım sonu güzel biter.
23 Kasım 2009 // 19 Kasım günü romanı bitirdim. Yer yer yazarın kendini de içine katması, güncel olarak gelişen olaylar-güncelle kurgu iç içe şeklinde işlemiş yazısı. Yer yer çok dikkatimi çeken, beni boğan, tıkayan bir anlatımı vardı: adam ayağını kadırıp adım attıyı ifade ederken; o kadar uzatıyor ki, eh-öh-pöf dedirtiyor. Bu manada beğenmedim romanı. Komplo teorisi üzerinden giderken, güncel olabilecek bir karamsar polis ayrımcılığını anlattığını varsayıyorum. Yer yer kominizim ve örgüt söylemlerini okumak beni rahatsız etti. Ki kominizim propagandası yaptığı için hapis yatmış. Kominizim bana hep hoş gürünmüş ama bir türlü var olamamış bir ütopya gibi gelmiştir, gelir. Komünist bir sistemde yaşadığım için, az çok bir anım var. O yüzden onu savunmanın modasının geçtiğini düşünüyorum. Kitabı beğenmediğim için tavsiye de etmiyorum. Aldığım baskı hala tükenmeyen ilk basım olduğunun göz önünde bulundurursak, makul karşılanır açıklamam.
Ama hala tadı damağımdadır röportajlarının...
