Bu marifet mi, bilmem ama TV izlemiyorum.
Bilmem, saymadım ama herhalde Aralık'tan beri hiç oralı değilim.
Ara sıra Aşk-ı Memnu, bazen Yaprak Dökümü ve Hanımın Çiftliği'ni izliyorum sadece. Aşk-ı Memnu'yu kişisel, diğerlerini ailesel merakla.
Reklamlarda ki iğrençliği bu sayede anlayabiliyorum.
Birbirinden rezalet, akıl fikir ermeyen salaklıklar...
İşe giderken maruz kaldığım Media Markt Haramidere, Migros durağındaki reklamlarına ise hiç bir söz bulamıyorum demeye. Zamanla onları hissetmemeye başladım... Görüyor ama öyle işte; görüyorum. Beynim gerisi getirmiyor. Kesip atıyor, bünyemi korumak için... Neyse bu ikinci bölümüzde yer alacaktı; azıcık sabredin.
Derken Aşk-ı Memnu'nun bu yaz başı biteceği açıklandı.
Bir ara diziye ara verdim di, geri döndüğümde ise dizi fast forward şekilde ilerliyordu. Bense "dizeye ne olur ya?" konumundaydıydım. Bu kadar hızlı çalıştırılmaya alışık değil ki beynimiz, "alo ne oluyo ya?" Özet değil ki bu...
Şaka değil, konu hızlı ilerliyordu... Bende o sıra fast forward halde "hızla o albümü indir, iTunes'e ekle, bir, iki şarkı dinle, geç"; "Bu filmi al, bilgisayara kopyala, hızlı göz at, geç" modundaydım... Bir taraftanda bilgisayarıma bir türlü bulamadığım ruhu yamamaya çalıyordum fast forward halde...
TV'de de bu görünce, ister istemez korktum...
TV'de de bu görünce, ister istemez korktum...
Şubat mı, Mart mıydı, bir reklam içimi ısıtırak TV'de de iyi bir şey olduğunu fark ettirdi.
Vega'dan Deniz, Toyata otomobili için bir jingle söylüyordu. Kısa, keyifli, şahane bir şekilde...
Ne kadar özlemişim onları... Ne kadar çok severdim tarzlarını. Yurtsışında Garbage varsa, yurtiçinde de Vega var diyordum gururla... Çok eskiydi...
O kadar etkilenmişim ki, bunu tekrar dinleyebilmek için sinemada vidyoya kaydetmeye çalıştım, ama şans FF es geçti...
Sonradan öğrendim ki söz ve müziği bu reklamın Nil Karaibrahimgil'e aitmiş... Ah deli kız, ah... Senin aklını ne çok seviyorum, bir bilsen!
